برگی از یک کتاب/ (4) 86

برپایی عزاداری در تکیه به دست صوفیه حتی اگر بیان «کامل شیبی» در باره احتمال رواج روضه خوانی به جای ذکر صوفیانه در مراکز نقشبندیه در زمان تالیف «روضه الشهداء» مبالغه آمیز باشد، شواهد و اسناد مهمی در دوره قاجار از کاربری جدید تکیه صوفیان برای برپایی آیین های عزاداری محرّم خبر می دهند. گرچه

برگی از یک کتاب/ (3)86

تکیه؛ خاک جای صوفیان و زاهدان کاربرد دیگر تکیه برای تصوف، مقبره یا جای خاک صوفیان و عارفان است. همانطور که پیشتر در بررسی خانقاه های عثمانی بیان شد، بخشی از تکیه به مزار مشایخ اختصاص داشت. اما در ایران از دوره صفوی، تکیه مفهومی متفاوت یافت و به برخی از مقابر زاهدان و عارفان

برگی از یک کتاب/ (2) 86

تکیه؛ خانقاه قلندران و دراویش ظاهراً از قرن هشتم به بعد، در کنار «لنگر» که محل تجمع قلندران بوده است، کلمه ی «تکیه» نیز به کار رفته است. شاید قدیم ترین شاهد آن در زبان فارسی بیتی از اشعار عبید زاکانی باشد که از زبان قلندریه می گوید: در لنگری که ماییم اندوه کس نباشد